Bréfið til Hebrea 10.

Ný og lifandi vegur 

Vegna þess að Jesús úthellti blóði sínu megum við nú, systkin, með djörfung ganga inn í hið heilaga. Þangað vígði hann okkur veginn, nýjan veg lífsins inn í gegnum fortjaldið sem er líkami hans. Við höfum mikinn prest yfir húsi Guðs. Göngum því fram fyrir Guð með einlægum hjörtum, í öruggu trúartrausti, með hjörtum sem hreinsuð hafa verið og eru laus við meðvitund um synd, og með líkömum sem laugaðir hafa verið í hreinu vatni. Höldum fast við játningu vonar okkar án þess að hvika því að trúr er sá sem fyrirheitið hefur gefið. Gefum gætur hvert að öðru og hvetjum hvert annað til kærleika og góðra verka. Vanrækið ekki safnaðarsamkomur ykkar eins og sumra er siður heldur uppörvið hvert annað og það því fremur sem þið sjáið að dagurinn færist nær. Því að ef við syndgum af ásettu ráði, eftir að hafa öðlast þekkingu á sannleikanum, þá er úr því enga fórn að fá fyrir syndirnar heldur er það óttaleg bið eftir dómi og heitum eldi sem eyða mun andstæðingum Guðs. Sá er að engu hefur lögmál Móse verður vægðarlaust líflátinn ef tveir eða þrír vottar bara. Hve miklu þyngri hegning ætlið þið þá ekki að sá muni vera talinn verðskulda er fyrirlítur son Guðs og metur einskis blóðið, sem sáttmálinn var grundvallaður á, og smánar anda náðarinnar? Við þekkjum þann er sagt hefur: ,,Mín er hefndin, ég mun endurgjalda.." Og á öðrum stað : ,,Drottinn mun dæma lýð sinn." óttalegt er að falla í hendur lifanda Guðs. Minnist fyrri daga, er þið höfðuð tekið á móti ljósinu, hvernig þið stóðust miklar þrengingar. Það var ýmist að þið sjálf, smánuð og aðþrengd, voruð höfð að augnagamni eða þá hitt að þið tókuð þátt í kjörum þeirra er áttu slíku að sæta. Þið þjáðust með bandingjum og tókuð því með gleði er þið voruð rænd eignum ykkar því að þið vissuð að þið áttuð sjálf betri eign og varanlega. Varpið því eigi frá ykkur djörfung ykkar. Hún mun hljóta mikla umbun. þolgæðis hafið þið þörf, til þess að þið gerið Guðs vilja og öðlist fyrirheitið. Því að: 

Innan harla skamms tíma mun sá koma sem koma á og ekki dvelst honum. Minn réttláti mun lifa fyrir trúna en skjóti hann sér undan þá hefur sála mín ekki velþóknun á honum.

En við skjótum okkur ekki undan og glötumst heldur trúum við og frelsumst. Bréf/Hebrea 10:19-39.