Bréfið til Hebrea 4.

Fyrirheitið um að ganga inn til hvíldar hans stendur enn, vörumst því að nokkurt ykkar verði til þess að dragast aftur úr. Fagnaðarerindið var okkur boðað eigi síður en þeim. En orðið, sem þeir heyrðu, kom þeim eigi að haldi vegna þess að þeir trúðu því ekki. En við sem trú höfum tekið göngum inn til hvíldarinnar eins og hann hefur sagt: ,,Og ég sór í bræði minni: Eigi skulu þeir inn ganga til hvíldar minnar." Þó voru verk Guðs fullger frá grundvöllun heims. Því að einhvers staðar er svo að orði kveðið um hinn sjöunda dag: ,,Og Guð hvíldist hinn sjöunda dag eftir öll verk sín." Og aftur á þessum stað: ,,Eigi skulu þeir inn ganga til hvíldar minnar." Enn stendur því til boða að nokkrir gangi inn til hvíldar Guðs. Þeir sem áður fengu fagnaðarerindið gengu ekki inn sakir óhlýðni. Því ákveður Guð aftur dag einn er hann segir löngu síðar fyrir munn Davíðs: ,,Í dag." Eins og fyrr hefur sagt verið: ,,Ef þér heyrið raust hans í dag, þá forherðið ekki hjörtu yðar." Hefði Jósúa leitt þá til hvíldar þá hefði Guð ekki síðar meir talað um annan dag. Enn stendur þá til boða sabbatshvíld fyrir lýð Guðs. Því að sá sem gengur inn til hvíldar hans fær hvíld frá verkum sínum eins og Guð hvíldist eftir sín verk. Kostum því kapps um að ganga inn til þessarar hvíldar til þess að enginn óhlýðnist eins og þeir og falli. Því að orð Guðs er lifandi og kröftugt og beittara hverju tvíeggjuðu sverði og smýgur inn í innstu fylgsni sálar og anda, liðamóta og mergjar, það dæmir hugsanir og hugrenningar hjartans. Enginn skapaður hlutur er Guði hulinn, allt er bert og öndvert augum hans. Honum eigum við reikningsskil að gera. Bréf/Hebrea.4:1-13.