Bæn dagsins...

Í hvílu minni um nætur leita ég hans sem sál mín elskar, ég leita hans en finn hann ekki. Ég fer á fætur og geng um borgina, um stræti og torg. Ég leita hans sem sál mín elskar. Ég leita hans en finn hann ekki. Verðirnir, sem ganga um borgina, koma að mér. 

,,Hafið þér sér þann sem sál mín elskar?" Óðara en ég fór frá þeim fann ég þann sem sál mín elskar; ég hélt honum, sleppti honum ekki fyrr en ég hafði leitt hann í hús móður minnar, til híbýla hennar sem ól mig. Ég særi yður, Jerúsalemdætur, við dádýrin, við hindirnar á völlunum:truflið ekki, vekið ekki ástina fyrr en hún sjálf vill.

Hvað er það sem stígur upp af eyðimörkinni eins og reykjarstrókar, mekkir af myrru, reykelsi og hvers kyns kaupmannakryddi? Burðarstóll Salómons og umhverfis sextíu garpar af köppum Ísraels, allir reyndir vígamenn, allir vanir hernaði, allir gyrtir sverði gegn ógnum næturinnar. Burðarstól lét Salómon konungur gera sér úr viði af Líbanonsfjalli. Stoðirnar gerði hann úr silfri, bakið úr gulli, sessinn úr purpuravoð. Að innan er hann klæddur ást, Jerúsalemdætur. Farið, Símonardætur, horfið á Salómon konung, á kórónuna sem móðir hans krýndi hann á brúðkaupsdegi hans, á gleðidegi hjarta hans. amen.

Ljóðaljóðin:3:1-11

Bæn dagsins...

Ég er rós í Saron, lilja í dölunum.

(Hann)

Sem lilja meðal þyrna er ástin mín meðal meyjanna.

(Hún)

Sem eplatré í kjarrviði ber elskhugi minn af sveinunum. Í skugga hans uni ég og ávextir hans eru gómsætir. Hann leiddi mig í veisluskála og tákn ástar hans var yfir mér. Nærið mig á rúsínukökum, styrkið mig með eplum, ég er máttvana af ást. vinstri hönd þín undir höfði mér, hin hægri faðmi mig. Ég særi yður, Jerúsalemdætur, við dádýrin, við hindirnar á völlunum: truflið ekki, vekið ekki ástina fyrr en hún sjálf vill. Elskhugi minn. þarna kemur hann. Stekkur yfir fjöllin, hleypur yfir hæðirnar. Elskhugi minn líkist dádýri eða hindarkálfi og þarna stendur hann við húsvegginn, horfir inn um gluggann, skyggnist inn um grindurnar. Elskhugi minn segir við mig: 

(Hann)

Stattu upp, ástin mín fagra,komdu. Veturinn er liðinn, vorregnið að baki. Landið blómgast, tími söngsins er kominn, kurr turtildúfunnar heyrist í landi okkar. Fíkjutrén bera ávöxt, ilm leggur af blómstrandi vínviði. Stattu upp ástin mín fara, komdu. Dúfan mín í klettaskorum, í hamrafylgsni, sýndu mér ásýnd þína, láttu mig heyra rödd þína;rödd þín er ljúf og ásýndin yndisleg. Veiðið fyrir okkur refina, yrðlingana sem spilla vínekrunum, vínekrur vorar eru í blóma.

(Hún)

Elskhugi minn er minn og ég er hans, hans sem leikur meðal lilja. Þegar kular í dögun og skuggarnir flýja, snúðu þá, elskhugi minn, upp til ilmfjallanna, líkur dádýri, líkur hindarkálfi. Amen. 

Ljóðaljóðin:2:1-17